پادکست میترا زارع

از لحظه ای که تصمیم گرفتم گاهی برایت نامه بنویسم، سپری شدن روزها برایم راحت تر شده؛ گویی روبرویم نشستی و از هر چیزی که در ذهنم می چرخد می توانم حرف بزنم؛ از دلواپسی هایم و از برگ های سبزی که هر روز زردتر و زردتر می شوند و زمین را کفپوش کردند و با وزش بادهای شدید از این سو به آن سو پرواز می کنند.

بلاخره امروز تصمیم گرفتم جان تازه ای به باغ دهم. طبق آیین اجدادم جشن کاشت از اول مهر تا پنج مهر آغاز می شد. آنها کیسه هایی از حبوبات و بذرهای مختلف را از شاخه های درخت کوچک خشکیده ای آویزان کرده و آن را آتش می زدنند، کیسه ای که زودتر از همه بسوزد نمونه ی محصول کشت بیشتری می دهند؛ پس به پاسداشت سنت گذشتگانم، دستکش ها را دستم کردم و با جارویی بزرگ برگهای گریزان را با زحمت در گوشه ای جمع کردم، آتش کوچکی روشن کردم و در چند دقیقه فقط از آن کمی خاکستر به جا ماند.