رمان قطار چهار و بیست دقیقه عصر

درباره کتاب رمان قطار چهار و بیست دقیقه‌ ی عصر

از جنبه ی داستانی؛ می‌توان آن را چنین خلاصه کرد: راویِ "کافه پیانو" که برای پرداختِ مهریه ی همسرش (پری‌سیما) ناچار به راه اندازیِ یک کافه ی کوچک بود؛ در این کارش هم شکست می خورد و کافه‌اش رونقِ چندانی پیدا نمی کند. و بدونِ هیچ دلیلِ منطقی و قابلِ‌فهمی [و درحالی که مسلمان است!] تصمیم می گیرد نزدِ یک کشیش [که لزوماً می بایست ردای قرمز داشته باشد!] رفته و پیشِ او به گناهانش اعتراف کند. به همین دلیل؛ مجبور به رفتن به تهران (پایتختِ کشور) است.

اگر "کافه پیانو" داستانِ ورود و خروجِ مشتری های کافه‌ و قّصه ی هریک از آن ها بود؛ "قطارِ چهارُ بیست دقیقه ی عصر" شاملِ قصّه هایی ست درباره ی مسافرانِ این قطار. و البته که حینِ آن؛ خطِ اصلیِ داستان نیز توسطِ راوی پی گرفته می شود. با این تفاوت که در این رمان؛ راوی [یا به‌تر بگوییم: نویسنده] مرزِ میانِ "خیالِ داستانی و واقعیّتِ داستانی" را با جسارت بیش تری درهم می شکند و این دو را چنان درهم می آمیزد که تفکیکِ آن ها از یک‌دیگر، عملاً ناممکن می شود. به‌گونه ای که حتا می توان به سلامتِ روانیِ راوی شکّ کرد!

با این حال؛ می توان گفت که اگر "کافه پیانو" بر مدارِ "رابطه‌ی عاطفیِ پدر و دختر" (راوی و دخترش گل‌گیسو) می گذشت؛ "قطارِ چهارُ بیست دقیقه‌ی عصر" بیش از آن؛ بیان گرِ "رابطه ی عاطفیِ پسر و پدر" (راوی و پدرش) است.

امیدواریم از خواندنِ این رمان هم، همانندِ نخستین رمانِ نویسنده (کافه پیانو) لذت ببرید.