اسما شفائی

بر دل تاریخ خواهم نوشت صدای نسل خاموش را

بچه که بودم یک عالمه عروسک داشتم همشون رو جمع میکردم گرد خودم ، به یکی نقش پدر به دیگری نقش مادر و خواهر برادر و حتی نقش یک دوست خوب رو میدادم مدتها و ساعتها باهاشون بازی می کردم بدون کدام دغدغه انقدر تعمق بازی می رفتم که حس می کردم وقتی صداشون می زنم بهم میگن جون مادر یا قند عسلی بابا یا شیطون بلایی آبجی حس می کردم موهایم را نوازش می کنند.

اکنون دیگر هیچ چیز زنده نیست دلم برای زود بیدار شدن تنگ است کوچه‌ها دلتنگند زمین میزبان هیچ یک از آن قدم‌های دختران نیست دلم برای عهد هر روزه تنگ است نزدیک هم هستیم اما دور از هم نفس میکشیم ما اشک نیستیم که ریختانده شویم نسیم نیستیم که حس شویم رویا نیستیم که فقط در خواب دیده شویم ما دختری هستیم که حتی آن زمان که آوازه انفجار در مدرسه ها بود ما مدرسه ها را ترک نکردیم بلکه ایستادیم شجاع ، قوی با همتی بلند و همچنین سپهسالار های افسانه ها مبارزه کردیم یک سوال داشتیم در راه وطن گرجان دهیم بادا مبارک باد. پنجره ی امید را می گشایم از هزاران سیم خاردار دریا ها طوفان ها کوه ها و دشت ها عبور می‌کنیم و بر بلندترین نقطه جهان نام آزادی را می نویسیم.

عشق یعنی بین یک جماعت آدم باشی ولی تنها باشی

مامان بزرگم یک جمله خیلی  ، قشنگ میگه :

ما قدیمیا رسم دل کندن را بلد نیستیم هنوز هم بعد از کار عاشقانه منتظر آمدنشم

بعد این همه حرف های مادربزرگم یک چیز رو خوب فهمیدم که عشق مذهب و عقیده خاص خودش رو داره عشق یعنی ماندن پای کسی که خروار خروار خاک روشه ، عشق یعنی ماندن پای همه نابلدی هایش عشق یعنی از طلوع تا غروب منتظر آمدنش باشی عشق یعنی یک عالم عکس ازش داشته باشی عشق یعنی یک آغوش که گرمت کنه تو اوج زمستان عشق یعنی وقتی صورتت چین و چروک برمی داره بازم عاشقانه وار بهت نگاه کنه خلاصه عشق یعنی مثل قدیمیا کاش توی دنیای قدیم مامان بزرگم متولد می شدم.

عشق یعنی ماندن پای همه ی نابلدی هایش ما قدیمیا رسم دل کندن را بلد نیستیم