مادر بزرگ

عشق یعنی ماندن پای همه ی نابلدی هایش

چقدر قشنگ وقتی مامانم میگه قراره امروز از صبح تا شب خونه مامان بزرگ باشی وقتی می رفتم پیش مامان بزرگ برام داستان های قشنگی تعریف می کرد مثل همیشه وقتی به یک قسمت داستان می رسید نفس مامان بزرگم کم می شد صداش به حق می افتاد و اشک توی چشمانش حلقه میزد , گلوش و بغض می گرفت و یک نگاه عجیبی به یک عکس که توی طاقچه بود می‌انداخت ما همیشه کنارش بودیم ولی انگار دلواپس چیزی بود نمیدونم اون عشق چی بود ، فکر می کردم که فقط سه حرف ، ولی وقتی به مامان بزرگم نگاه می کنم یک اقیانوس عشق رو میبینم ، پس عشق یعنی وقتی به یادش می افتی ، بند بیاد صدات به حق حق بیفتی ، اشک توی چشمات حلقه بزنه.

عشق یعنی بین یک جماعت آدم باشی ولی تنها باشی

بعدش بلند شیو اون عکس رو با دستمال پاک کنی مثل مامان بزرگم ، بعدش میره سراغ کمت لباس ، عطر لباسهایش مرهم دلتنگیاش میشه ، اشکهای گرم روی گونه هایش انگار خیلی سالهاست منتظر آمدن شه انگار سالهاست منتظر یک صدا که صدا میکنه “ خسته نباشی گلبانو ” اشکهای روی گونه هاشو پاک می کنم :

" غصه نخور مامان بزرگ فراموشت میشه ، به نبودنش عادت می کنی "

میخنده و میگه

"هنوزم اون گوشه ی خونه نشسته خسته آمده باید چای ببرم براش با چای خرما بایدبخوره آخه شکر داره "

مامان بزرگم یک جمله خیلی  ، قشنگ میگه :

ما قدیمیا رسم دل کندن را بلد نیستیم هنوز هم بعد از کار عاشقانه منتظر آمدنشم

بعد این همه حرف های مادربزرگم یک چیز رو خوب فهمیدم که عشق مذهب و عقیده خاص خودش رو داره عشق یعنی ماندن پای کسی که خروار خروار خاک روشه ، عشق یعنی ماندن پای همه نابلدی هایش عشق یعنی از طلوع تا غروب منتظر آمدنش باشی عشق یعنی یک عالم عکس ازش داشته باشی عشق یعنی یک آغوش که گرمت کنه تو اوج زمستان عشق یعنی وقتی صورتت چین و چروک برمی داره بازم عاشقانه وار بهت نگاه کنه خلاصه عشق یعنی مثل قدیمیا کاش توی دنیای قدیم مامان بزرگم متولد می شدم.

نویسنده: اسما شفائی    گردآوری مجله ازمیرتایمز