خانواده فرهنگی من

مادر فرهنگی من

یک خانواده معمولی

جبران خلیل جبران

E9

بنده با افتخار  تحت نظر مادری  معلم  بزرگ شدم ، فکر میکنم  تنها آپشنی که از بدو تولّد در سر نوشتم درست کار می کرده همین تولد در خانواده ای با مادری فرهنگی بوده ولاغیر ... و یقین دارم در انتخاب این مورد هیچ نقشی نداشتم چون اگر چنین بود شک ندارم همین آپشن هم غیر فعال میکردم... خلاصه مطلب اینه که تنها روز سال که  فرزند معلمها از شاغل بودن مادرشون  لذّت کامل میبرند ، همین روز معلّمه که باعث میشه کل سال تحصیلی به شیرینی قند و نبات طی بشه.

 از روز  دوازده اردیبهشت اغلب تا یک هفته انواع کادو ها  از روسری و کیف پول تا نمکدان و ست تابلو نئون به عنوان کادوی روز معلم وارد خونه ما میشد ، گاهی به قدری تعداد کاسه ماست خوری و لیوان چای خوری و قندان ست تزیینی زیاد میشد که همون مدرسه مامانم به همکاران یا هر کسی  که نیاز داشت هدیه میکرد  و جالبتر اینکه مادر بنده از کادوها آنچنان ذوقی نداشت ، گویا یک امر عادی بود ولی من  چنان شوقی داشتم که سال زندگیم به دونیمه تعریف میشد ، قبل روز معلم و بعد روز معلم و این داستان از روزی که چشم به دنیا گشودم تا زمانی که وارد دانشگاه شدم ادامه داشت ....

ناگفته نماند  کادوهای رسیده  از اولیای دانش آموزان در اغلب خانه های معلمین اگر سالم به خونه برسه درجا میره جزو جهیزیه دختر بزرگ خانواده و اینگونه بود که با پر شدن انباری و قسمت بالای کمد دیواری اتاق هامون والدین محترم بنده متوجه شدند  که زمان ازدواجم داره دیر میشه ...

 امروز که این خاطرات و مرور میکنم  شاید  بیست سال از اون روزها گذشته !!!!!

حتی در خواب نمیدیدم روزی روز معلم حق دیدن معلمهای خودم و البته فرزندمو نداشته باشم یعنی به نگاه دیگر ...

وجود معلم در فاصله ی نزدیک برای سلامتی مضر باشه

 من در دوران ابتدایی همین حس و داشتم ولی کسی باور نداشت ، به لطف کرونا این ویروس تاجدار  ،،  تاج پادشاهی بر سر دانش آموزان گذاشته شد و مدارس تعطیل شد .

روز معلم

امروز از صبح حال و هوای روز معلم  و هوای دلچسب اردیبهشت بشدت شروع روز و دلنشین کرده بود ....  با صدای دخترکی  که میگفت ماماااان همه چیز قرینه داره میشه براش خط تقارن رسم کرد  ؟؟

 یهواز حسم بیرون پریدم...  

 من: نه همه ی چیزها قرینه نمیشن نمیشه براشون خط تقارن کشید...

دخترک : چرا دارن من میتونم همه چیو نصف کنم بعد براش قرینه بکشم...   مثلا اسمم به انگلیسی قرینه داره...  بدن آدمها قرینه دارن پس خط تقارن هم دارن...

وااای شنیدن این جمله خیلی برام خیلی بار منفی داشت...

دخترک نصف کردن وبا قرینه اشتباه متوجه شده !!!!

 اون لحظه  شنیدن صدای معلم بیچاره کلاس ، با صوتی طولانی و تن صدایی شبیه صدای دوبلور فیلمهای هندی که با تمام توان داشت تقارن و خط قرینه رو آموزش میداد ، حواسم و جمع تر به حرف دخترک کرد که اسمها قرینه میشن یعنی تقارن دارن   ..

((  واقعا چه کادویی میشه  تهیه کرد که قدردان  یک لحظه از زحمات معلم بشه ))

 منه مادر بعد از ده بار توضیح،  موفق نشدم تو خونه به دخترک ثابت کنم همه چیزها تقارن ندارن. معلم این فرد محکوم به آموزش چطور قدرت و مهارت قانع کردن و آموزش به بیست و حتی سی بچه رو داره .

  یاد سالهای دور افتادم که  مامانم  شوق و ذوق غیر قابل وصفی رو دقیقا زمانی داشت که لیست نمرات بچه ها رو تنظیم میکرد  و از پیشرفت نمره ی خیلی ها میخندید ،  لبخندی از صمیم قلب که در حقیقت هدیه واقعی و اون زمان از دانش آموز  میگرفت و نتیجه تلاش یکسال و در نمره پایان سال به شیرینی عسل میچشید  ..

  فکرم همون لحظه برگشت به تقارن. الان دو ساعته دارم کتاب کناردستم ، کتاب پیامبر و دیوانه رو میبینم نویسنده اش عجب اسمی داره ......

جبران خلیل جبران

جبران خلیل جبران وهی تو ذهنم مرور میکنم تا خط تقارنش و پیدا کنم. یک زمانی من با نوشته های این نویسنده زندگی میکردم. من درست فهمیدم ،  خیلی از چیزها تقارن ندارن نیمه گمشده ای که تو زندگی خودمونو براشون هلاک میکنیم گاهی نیمه مکمل ما نیستن اونا وجودی جدا هستن که مستقل عمل میکنن. اعتراف میکنم از اول هم در درک درس ریاضی استعداد خوبی نداشتم نمیدونم چطور مسئله قرینه و  ربط دادم به  نیمه گمشده ..      

نویسنده: سین جاوید   گردآوری مجله ازمیرتایمز