روز جهانی منع خشونت علیه زنان

مبارزه خواهران میرابال برای خشونت علیه زنان

16 روز فعالیت برای خشونت علیه زنان امسال از 25 نوامبر تا 10 دسامبر

مطالعه ویژه نامه منع خشونت علیه زنان

داستان آغاز این جنبش و نامگذاری 25 نوامبر به عنوان روز مبارزه با خشونت علیه زنان

گردآوری و ترجمه ترکی استانبولی از مجله ازمیرتایمز

سال 1960 است، مکان جمهوری دومینیکن. رافائل تروخیو* ( رجوع به پاورقی ) که در سال 1930 کشور را به دست گرفت، به دیکتاتوری خود ادامه داد.

سه خواهر به نام های پاتریا، مینروا و ماریا ترزا که در منطقه سیباس جمهوری دومینیکن به دنیا آمده بودند و به خواهران میرابال معروف بودند، با همسران خود علیه دیکتاتوری تروخیو می جنگیدند. پاتریا در ژوئن 1960 جنبش مخفیانه را تأسیس کرد و خواهران دیگری نیز به این جنبش پیوستند. آنها در مبارزات ضد دیکتاتوری خود تحت سرکوب شدید قرار گرفتند و در مقاطع مختلف به زندان افتادند که به نمادی برای این جنبش تبدیل شدند. در اوایل نوامبر 1960، تروخیو رهبر وقت آن زمان از دو خطر در کشور صحبت می کرد:   کلیسا و خواهران میرابال!

تاریخ 25 نوامبر 1960 بود. سه خواهر مورد تجاوز قرار گرفتند و کشته شدند. اعلام شد که آنها در یک " سانحه رانندگی " جان باختند. یک سال پس از کشته شدن خواهران میرابال، با ترر رافائل تروخیو* در نیمه شب ۳۰ می ۱۹۶۱ جنبش ضد تروخیو به دیکتاتوری پایان داد.

یاد خواهران میرابال، مبارزه آنها برای آزادی و حقوق بشر به نمادی برای مدافعان حقوق بشر و جنبش های زنان در جهان و ترکیه تبدیل شده است. در سال 1999، سازمان ملل تصمیم گرفت تا 25 نوامبر را به عنوان " روز بین المللی منع خشونت علیه زنان " تصویب کند. خشونت علیه زنان شامل تهدید، ظلم و سلب خودسرانه آزادی آنها است که منجر به آسیب جسمی، جنسی و روانی ویا رنج زنان بر اساس جنسیت، در زندگی عمومی یا خصوصی می شود یا ممکن است منجر آن شود. اعمال و تهدیدهای خشونت آمیز، چه در خانه و چه در اجتماع ، یا توسط دولت ها ، ترس و ناامنی را وارد زندگی زنان می کند. ترس از خشونت، از جمله آزار و اذیت، به طور مداوم بر تحرک زنان فشار می آورد و دسترسی آنها را به حقوقشان را محدود می کند.

با وجود جنبش زنان در حال توسعه و مدافعان حقوق بشر، دولت ها و جوامع جهانی نتوانسته اند خشونت علیه زنان را ریشه کن کنند. امروزه از هر سه زن در سراسر جهان، یک زن در معرض انواع مختلف خشونت قرار دارد. زنان همچنان در تمام عرصه های زندگی، در خانه، محل کار، فضاهای عمومی و در مبارزات خود در معرض انواع خشونت قرار دارند. در جنگ‌های جاری و درگیری‌های داخلی در نقاط مختلف جهان ، زنان و دختران مورد تجاوز جنسی قرار می‌گیرند ، کشته می‌شوند یا در معرض قاچاق انسان قرار می‌گیرند. محققان گزارش می دهند که سالانه 200،000 زن در شبکه های قاچاق انسان در سراسر اروپا مورد استثمار جنسی قرار می گیرند. ما همچنان اخبار مربوط به زنانی که هر روز در ترکیه از ناحیه زانو مورد اصابت گلوله قرار می گیرند، سنگسار می شوند، قربانی قتل های ناموسی، تجاوز جنسی و خودکشی می شوند را دنبال می کنیم. این خبرها و اعدادی که در تحقیقات سازمان های زنان فاش شده است، تنها نوک کوه یخ خشونت علیه زنان است. با وجود ارقام پایین آماری در مورد خشونت خانگی، ترکیه در صدر این فهرست قرار دارد.

مطالعات با هدف آشکارسازی خشونت در فضای عمومی و کسانی که این مطالعات را انجام می دهند در کشور های مختلف نیز در معرض خشونت قرار دارند.

بریدن آلت تناسلی زنان

منبع: انجمن حقوق بشر ترکیه

از هر 3 زن، 1 نفر در طول زندگی خود مورد آزار و اذیت قرار گرفته است. در مواقع بحران، این آمار افزایش می‌یابد، همانطور که در طول همه‌گیری کووید-19 و بحران‌های انسانی اخیر، درگیری‌ها و بلایای اقلیمی مشاهده شد. گزارش جدید زنان سازمان ملل بر اساس داده‌های 13 کشور از زمان همه‌گیری، نشان می‌دهد که از هر 3 زن، 2 زن گزارش داده‌اند که آنها و یا زنی دیگر از دوستانشان که می‌شناسند، نوعی خشونت را تجربه کرده‌اند و احتمال بیشتری دارد که با ناامنی مواجه شوند. از هر 10 زن فقط 1 قربانی برای کمک به پلیس مراجعه می کنند.

در حالی که خشونت های فراگیر و مبتنی بر جنسیت اجتناب ناپذیر نیست. می توان و باید از آن جلوگیری کرد. توقف این خشونت با بازماندگان باورمند، اتخاذ رویکردهای جامع و فراگیر که با علل ریشه‌ای مقابله می‌کند، هنجارهای مضر اجتماعی را تغییر می‌دهد و زنان و دختران را توانمند می‌سازد، آغاز می‌شود. با خدمات اساسی بازماندگان در سراسر بخش های پلیس، عدالت، بهداشت، و اجتماعی و تامین مالی کافی برای دستور کار حقوق زنان، می توانیم به خشونت مبتنی بر جنسیت پایان دهیم.

به 16 روز فعالیت ما بپیوندید

روز جهانی محو خشونت علیه زنان آغاز به کار کمپین UNiTE برای پایان دادن به خشونت علیه زنان 25 نوامبر تا 10 دسامبر خواهد بود - ابتکاری از 16 روز فعالیت که در روز بزرگداشت روز جهانی حقوق بشر به پایان می رسد.

چرا باید خشونت علیه زنان را از بین ببریم؟

خشونت علیه زنان و دختران (VAWG) یکی از گسترده ترین، مستمر و ویرانگرترین نقض حقوق بشر در دنیای امروز ما است که به دلیل مصونیت از مجازات، سکوت، انگ و شرم پیرامون آن تا حد زیادی گزارش نشده است.

خشونت علیه زنان به طور کلی، خود را در اشکال فیزیکی، جنسی و روانی نشان می دهد که شامل:

• خشونت شریک جنسی (کتک زدن، آزار روانی، تجاوز زناشویی، زن کشی)؛
• خشونت و آزار جنسی (تجاوز جنسی، اعمال جنسی اجباری، پیشرفت های جنسی ناخواسته، سوء استفاده جنسی از کودکان، ازدواج اجباری، آزار و اذیت خیابانی، تعقیب، آزار و اذیت سایبری).
• قاچاق انسان (بردگی، بهره کشی جنسی)؛
• ختنه زنان
• ازدواج کودکان

برای توضیح بیشتر، اعلامیه منع خشونت علیه زنان که توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال 1993 صادر شد به این شرح است...

مجمع عمومی سازمان ملل خشونت علیه زنان را اینگونه تعریف می‌کند:

هر گونه اقدام خشونت آمیز مبتنی بر جنسیت که منجر به خشونت فیزیکی، جنسی و غیره شود. آسیب یا رنج روانی به زنان، از جمله تهدید به چنین اعمالی، اجبار یا سلب خودسرانه آزادی، چه در زندگی عمومی و چه در زندگی خصوصی رخ دهد را خشونت علیه زنان می نامد.

پیامدهای نامطلوب روانی، جنسی و سلامت باروری VAWG بر زنان در تمام مراحل زندگی تأثیر می گذارد. برای مثال، معایب تحصیلی اولیه نه تنها مانع اصلی مدرسه همگانی و حق تحصیل برای دختران است. آنها همچنین در محدود کردن دسترسی به آموزش عالی و حتی تبدیل به فرصت های محدود برای زنان در بازار کار مقصر هستند.

در حالی که خشونت مبتنی بر جنسیت ممکن است برای هر کسی و در هر مکانی اتفاق بیفتد، برخی از زنان و دختران به ویژه آسیب پذیر هستند - به عنوان مثال، دختران جوان و زنان مسن، زنانی که خود را لزبین، دوجنسه، ترنس یا اینترسکس می دانند، مهاجران و پناهندگان، زنان بومی و اقلیت های قومی. یا زنان و دخترانی که با اچ آی وی و معلولیت زندگی می کنند و کسانی که در بحران های انسانی زندگی می کنند.

خشونت علیه زنان همچنان مانعی برای دستیابی به برابری، توسعه، صلح و همچنین تحقق حقوق بشر زنان و دختران است. در مجموع، وعده اهداف توسعه پایدار (SDGs) - که هیچ کس را پشت سر نگذارند - بدون پایان دادن به خشونت علیه زنان و دختران محقق نمی شود.

پاورقی:

با نام مستعار ال هِفه (به اسپانیایی: El Jefe) (رئیس) حاکم نظامی جمهوری دومینیکن بین سال‌های ۱۹۳۰ تا زمان ترور شدنش در ۱۹۶۱ بود.

تروخیو نیمه شب ۳۰ می ۱۹۶۱ در شورلت بل ایر مدل ۱۹۵۷ در یک درگیری مسلحانه با مردانی که به کمینش نشسته بودند در جاده‌ای که از پایتخت به سن کریستوبال، محل زندگی معشوقه جوانش می‌رفت، کشته شد.

نقشه این سوء قصد را مردانی از جمله ژنرال خوان توماس دیاس، آنتونیو دلامازا، آمادو گارسیا گررو و ژنرال آنتونیو ایمبرت باررا کشیده بودند. با این وجود این افراد نتوانستند کنترل کشور را به دست بگیرند چرا که ژنرال خوزه رومان معروف به پوپو (که عاقبت اعدام شد) با انفعال خود به همدستانش خیانت کرد و نقشه احتیاطی نیز برای این مسئله در نظر گرفته نشده بود. داستان دوران حکمرانی و مرگ «تروخیو» و ماجراهای پس از آن را «ماریو بارگاس یوسا» در رمان درخشان «سور بز» روایت کرده‌است.

گردآوری مجله ازمیرتایمز