شهرزاد درون من

تا شهرزاد درونم را آزاد کند

« عباس معروفی »

شهرزاد درونم از آنچه در ذهنم میگذرد داستانی می پردازد و شب ها بهنگام خواب مانند رویایی به خوردم بدهد. تمامی آن ترس ها و رنج ها و انتظارات و امیدها و پشیمانی ها و حسرت ها را مانند رویایی در ذهنم نمایش دهد. ما موجوداتی تنها و بی سپر در برابر هوس های هستی قرار گرفته ایم ، شبانه روز با آن می جنگیم تا امنیتی را برای خود فراهم کنیم. گاهی در این مسیر پر فراز و نشیب خشمگین میشویم،خشم ما مانند نقابی ست که بر چهره یاس و ناامیدی و وحشت میکشیم. 

و اما من تصمیم گرفتم که قصه نویس باشم

زیرا که من از ننوشتن تجربیات انسان ها نگرانم. تجربیات زیادی هست که باید داستان شود.  درست است که بحران نوعی خطر است در زندگی ولی همان بحران فرصتی ست برای رشد و آموزش که باید نوشته شود و خوانده شود. 

بسیاری از افراد پس از پشت سر گذاشتن بحرانی در زندگی،دچار حسرت و پشیمانی میشوند که ای کاش آن مسیر را نرفته بودند ، غافل از آنکه همان مسیر پر از تجربیات بوده و به زندگی آنان افزوده. 

خوب است بدانیم که همه ی ما انسان ها ، کم یا زیاد در طول دوران زندگی خود از مسیرهایی که در زندگی انتخاب کردیم ، پشیمان هستیم و شاید گاهی با حسرت به آن دوران نگاه کنیم.

بهترین کار اینست که پشیمانی و حسرت را مانند غم و اندوه یا حتی مانند شادکامی ،جزئی از زندگی خود بدانیم. 

آنرا بپذیریم و هرگز بخاطر کارهای نکرده و یا حتی کارهای کرده که امروز آن را اشتباه میدانیم ،خود را سرزنش نکنیم. ما باید هر لحظه در آماده باش زندگی باشیم،قطعا فراتر از رویاهایمان یا قرار دادهای سوری که در زندگی اجتماعی مان به مرور آموخته ایم. 

زندگی یک صحنه واقعی پیش روی ما میگذارد و گاهی در نومیدی و فرسودگی غرق مان میکند و بنظر میرسد که در این دنیا تنها رها شده ایم ، این سخت است ولی باید با این مسیله روبرو شد. 

در زندگی مدرن امروز باید از تفکرات سنتی فاصله گرفت زیرا که دیگر راه حلی برای دنیای امروز ما ندارد. باید بیشتر خودمان باشیم و برای هدف ها و انگیزه هایی که خودمان انتخاب کردیم و برایمان عزیز هستند بکوشیم تا بتوانیم زندگی زیباتر و پربارتری داشته باشیم. آنزمان هست که احساس آزادی خواهیم کرد و میتوانیم به همه ی آنچه بی ارزش هست نه بگوییم و خود را به تمامی وقف چیزی کنیم که برایمان مهم است یا هدف زندگی ست. 

اهداف متفاوتند ، برای یک مادر به ارتقا رساندن فرزندانش برای شخصی نگهداری از دوست خوب،برای دیگری زیبایی های طبیعت و نظاره امواج دریا ،برای کسی شغل ش یا هنرش. و اما مشخص ترین دلواپسی های ما در زندگی ،بیماری،تنهایی،مرگ،آزادی و پوچی ست.

اندوه جهانی

باید باور داشت و پذیرفت که این اندوه جهانی ست و جزجدایی ناپذیر زندگی همه انسان هاست.

نویسنده: شهرزاد قصه نویس     گردآوری مجله ازمیرتایمز