داستان کوتاه و غم انگیز جاده ی آزرو از نویسنده افغان
قصه ی ما همانگونه بود
به نام خدا یکی بود یکی نبود جز خالق بینا کسی نبود
مثل همه ی روز ها بود خورشید همچون عهد هر روزه از آن سر کوه ها می تابد تا جهان بیننده ی طلوع عشق باشد ، طلوع رویایی بود خروس محله مثل روال همیشگی بر سر ساعت بانگ بیداری می داد صدای کرکره های مغازه ها ، بوی نان تازه همه ی محله را گرفته بود باز هم میزبان سفره ی قشنگ مادرم بودیم زیبایی سفره ی ما بودن پدرم ، خواهرم و برادرم بود ، همین که صبحانه تموم میشه لحظه شماری می کردم برای رفتن به مدرسه ، آماده می شدم و کیف آرزو هایم را بر دوش میکردم ، آن روز هیجان پوشیدن کفش های نو بی قرارم کرده بود ، کفش بر پا کردم ، کمی تنگ بود ولی خوش رنگ ، فک میکردم قرمز تر از رنگ کفش های من وجود ندارد چشم هایم را از او بر نمیداشتم ، مثل هر روز مادرم برایم دعا میکند دعایش را خوب بخاطر دارم: فرزندم خداوند صاحب علم است پس بزرگترین استاد اوست از او بیاموز ، فرزندم کینه و خشم را تفریق کن ، دوستی ، محبت و بخشش را ضرب کن و خدایت را همچون شاعران و عارفان گذشته ستایش کن.
تا کنار دروازه می آمدن و بدرقه ام می کردن ،آن روز عجیت بود ، پاهایم به راه رفتن نبود ولی فکر می کردم مشکل از تنگیه کفش هایم باشد با لبخندی خداحافظی کردم در راه به آرزو هایم فکر می کردم ، آرزوی رئیس جمهور شدن را در سر می پروراندم راه را همین گونه طی می کردم.... به جاده ی آرزو که می رسیدم با شوق و علاقه قدم برمی داشتم ، تا مدرسه 200 قدم فاصله داشتم جاده ی آرزو پر بود از هیاهوی دخترانی ک مثل من کیف آرزو بر دوش کشیده بودن و قدم هایشان را می شمردند چشم هایم قرمزی کفش هایم را فراموش نمی کرد همانطور که راه می رفتم ناگهان احساس کردم باد محکمی مرا بر زمین کوبید ، گوش هایم مثل اینکه کسی جیغ کشیده باشد سوت می کشید ، چشم که باز کردم قرمزی کفش هایم از یادم رفت پاهایم توان ایستادن نداشت گوشهایم چیزی نمی شنید هزاران فرشته کوچک بر خاک و خون غلتیده بودند و هزاران کیف آرزو بر زمین افتاده بود انگار سبک شده بودند و خالی از آرزو ، شانه هایم سنگین شده بود جوی ها قرمز شده بودند صحنه ی عجیبی بود ، کسی سر نداشت ، کسی دست و پا نداشت ، کسی هم فقط سر داشت بدون بدن ، چند ساعتی گذشت کسی جرأت نداشت که دست کمک پیش کند ، مادران بر جسد های بی جان دخترانشان اشک می ریختند ، برایم جالب بود در گوشه ای پدری را دیدم که فقط تکه ای از کیف دخترش را بر دست داشت ، به صورتش نگاه کردم اشک نمی ریخت ، نزدیکش شدم دست هایش سرد بود...
انگار سالها پیش مرده است در چشم هایش رویا مرده بود .....
برایم سوالی این بود....
که آن روز چه شد؟
آن روز چه چیزی را از دست دادیم ؟
آن روز چگونه بر ما گذشت ؟
چهره ی آن دخترک ها کابوس شبانه ام شده آن روز فاجعه بشری بود از آن روز آن 200 قدم برایم سخت شده بود آن جاده ی آرزو میزبان هیچ میهمانی نبود آن میز های مدرسه توان بر دوش کشیدن آرزو های ان دختران را نداشت چون آرزوی آن دخترک ها فقط نشستن بر روی آن میز ها نبود .... آن جاده ی آرزو فراموش نخواهد شد آن جاده ی آرزو هم مثل همیشه میزبان رویا های دخترک های قصه ها خواهد شد ما نمی ایستیم نمی بازیم نمی جنگیم اما نجنگیده نمی بازیم. من یک دخترم کسی از میان این نسل خاموش با رویا های دخترانه ، زیبا ترین نکته اینجاست که من یک دخترم یک خواهرم و یک مادرم ، غیرتم ، همتم ، آرزو هایم هیچ قیمتی ندارند. جاده ی آرزو برای دخترانی است که با کفش های قرمز رویا ی سبز در سر دارند.
نویسنده: اسما شفائی گردآوری مجله ازمیرتایمز
مطالب مرتبط
- آرشیو داستانها و نوشته های نویسندگان افغان
- آرشیو نوشته های اسما شفائی نویسنده جوان افغان
- بیوگرافی اسما شفائی نویسنده جوان افغان
- با آرامی دریا آرامی با طوفانی شدن دریا هم میتونی آروم باشی ، مثل ماهی زندگی کن ، بزار طوفانی شدن دریا بیقرارت کنه
- مامان بزرگم میگه ما قدیمیا رسم دل کندن را بلد نیستیم از مادربزرگم ییاد گرفتم که عشق مذهب و عقیده خاص خودش رو داره
- حتی اگر جهانیان هم در مقابل ما سکوت کنند دوباره برمیخیزیم و همه هم نسبی هایم سکوت جهانیان را فراموش نخواهیم کرد
- بچه که بودم یک عالمه عروسک داشتم همشون رو جمع میکردم گرد خودم یکی نقش پدر به دیگری نقش مادر و خواهر برادر
- خشونت علیه زنان مبارزه خواهران میرابال برای خشونت علیه زنان پیروزی و نام گذاری روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان
- دانلود رایگان مجله و ژورنال های روز دنیا به زبان اصلی و انگلیسی مجله های مد عکاسی تکنولوژی زنانه و مردانه
پربازدیدترین نوشته‌ها
مقالات و داستان های ترجمه شده از ترکی استانبولی از نویسندگان ترک و نویسندگان ایرانی
هدونیسم یا زندگی بر اساس لذت طلبی و لذت جویی
هدونیسم چطور به ما کمک میکنه که از رنج بیهوده ، به شادی برسیم
امروزه یک نقطه نظر فلاسفه مکتبی پرسر و صدا قدم به جهان گذاشته بنام hedonism «هدونیسم» یا زندگی بر اساس لذت طلبی و لذت جویی.
هدونیسم میگه در هنگام رنجش حواستون باشه که حتما خواب مناسب داشته باشید و به موقع یعنی شب ها که ترشح هورمون ها به حداقل رسیده تا نرون های مغزی ما استراحت کنند و تنش های ناشی از مصائب روزانه را تخلیه کنند. داشتن یک غذای مناسب و به موقع که محرک اعصاب نباشد هم خیلی کمک کننده ست ،بخصوص هنگام خوردن و نوشیدن به طعم واقعی آن آگاه باشی و ازشون لذت ببری.
این موارد که براتون از مکتب هدونیسم گفتم نوعی بیرون ریزی انرژی های منفی بدن با خودتان هست برای رسیدن به زندگی بهتر و آرامتر
